‘Die dier kom altyd eerste’

NATUURBEWARING

Pienaar sê die boere is veral op die uitkyk vir diere wat die beste genetika vir ’n uitstekende teelbul toon.

Dit hang aan die een kant af van ’n sterk liggaamsbou en die gewenste pelskleur, en aan die ander kant van die grootte van die horings.

Die wildbedryf genereer ’n geweldige inkomste, maar baie geld moet ook daarin belê word.

Altesaam 600 diere word einde April opgeveil, waarvan 300 bulle van Klawerberg afkomstig is.

Pienaar skat dit is een van die grootste wildveilings tot nou toe in Namibië. Dit is ’n katalogusveiling waar die diere aanlyn opgeveil word via die foto’s wat deur Wildlife Vets geneem is terwyl die diere verdoof was.

“Dit is baie minder stres vir die diere aangesien hulle net een keer vir die keuring en een keer vir die vervoer verdoof sal word,” het Pienaar gesê.

Die meeste boere bie op die diere as nuwe teelbulle vir hul kuddes, talle ook vir jagtoerisme. Baie Europeërs vind dit vreemd dat Afrika-wild soos beeste geteel, opgeveil en verkoop word. Inteendeel, baie mense weet nie dat kommersiële wildboerdery ook nodig is vir wildbewaring nie. Slegs as plaaslike mense van hul natuurlike hulpbronne kan lewe, is daar belangstelling om hulle te beskerm.

“As jy die natuur oor ’n lang termyn wil beskerm, moet jy mense toelaat om ’n inkomste daaruit te kan maak,” het Bijsterbosch gesê.

“As wildboere nie wins uit wild kan maak nie, sal hierdie plase oornag in beesplase omskep word. Die bedryf stel die boer in staat om die diere te versorg.”

Tubbesing dring ook aan op pragmatisme in natuurbewaring.

“Vir my kom die dier altyd eerste. Maar die mense hier moet hul brood verdien. Daar moet ’n simbiose tussen mens en dier wees.”

Namibiese wildboere is ook in ’n ander opsig verseker van hul werk: deur die beste bulle te verkoop en te koop, wil hulle die genetika in hul kuddes optimaliseer.

Terwyl Du Toit en Pienaar passievol is oor hul kuddes, die beste genetika, sterk bulle en lang horings, is daar ongetwyfeld wildboere in Suider-Afrika wat net met wins gemoeid is.

Verskeie maatreëls wat sommige boere tref om hul wildhulpbronne te beskerm, moet ook krities beskou word: roofdiere soos luiperds, jagluiperds en jakkalse word deur baie boere uitgeroei.

Tubbesing en Bijsterbosch, aan die ander kant, gee om vir die welstand van die diere wat aan hulle toevertrou word.

Vir Tubbesing moet alles anders – wins, burokrasie, bemarking – terugstaan vir hul passievolle verbintenis tot Namibië se natuurlewe.

Wanneer hy en Simon die bloedrooi Afrika-sonsondergang invlieg ná ’n lang, harde dag se werk in ’n helikopter, met ’n trop wildebeeste wat onder hulle galop, kan ’n mens seker wees: natuurbewaring in Namibië word die beste deur Namibiërs self gedoen.